رشنفکری!

نمی دونم آدم هایی که با ژست های روشنفکری شون زندگی می کنند تا به حال فکر کردنند خیلی ها نه تنها از حرف ها شون سر در نمیارن ، بلکه به نظرشون خنده دار و گاهی هم احمقانه میرسه. امروز فکر کردم زندگی من که گاهی بوی روشنفکریش خیلی از ادم های معمولی را عذاب می ده ، چه طوری با یه حرف پایه هاش سست می شه؟چرا تا امروز فکر می کردم ذهنی که به خاطر علاقه داشتن به قرمه سبزی و گاهآ گوش دادن به آهنگ های ابگوشتی، محکوم به اخراج از دنیای آدم های خاص و روشنفکره؟ من نمی گم اونایی که روزشون را با  قرمه سبزی و گوش دادن به آهنگ های ابگوشتی شب می کنند از ذهن و نظریه های قابل قبولی برخوردارند ،نه، اما احساس می کنم تازه فهمیدم« درخت هر چه پر بار تر افتاده تر» یعنی چه!تازه فهمیدم هنر مردمی یعنی چه! اون هایی که تا حالا استادم بودن و راه را نشونم دادن یه نقطه مشترک داشتن و اون« خود بودن »بود. منی که بالا و پایین می رم و کتاب می خونم و تو هر جلسه نقد شرکت می کنم و افاضات می کنم ،نمی تونم هرگز بگم که واقعآ حالیمه. یکی مونده به آخرین باری که رفتم انجمن داستان نویسان هنوز یادمه. اون روز بعد از مدتها جرات کردم و میون ادم هایی که می دونستم چه طوری هستن داستانم را خوندم. جالب بود کسایی که داستاناشون از همه ضعیف تر بود نظرات جالبی می دادن و حتی اون هایی که یه داستان (کوتاه)چاپ شده و یا یه نقد مکتوب نداشتن جمله های تکراری شونو تحویلم دادن. اون روز بود که فهمیدم کسایی که حالیشون نمی شه نقد چاپ چهارم داستان هاینریش بل با نوشته نقد نشده من فرق داره چقدر وضعشون خرابه! ادم هایی که روی نوشته های گارسیا مارکز ایراد می گیرن تو چه پیله سیا هی گرفتارن. یادمه یه بار دیگه رفتم انجمن که فکر نکنند به خاطره داستانم دیگه نمیرم . وامروز تموم اون خاطرات سیاه و سفید و رنگی جلوی چشمام رژه رفت. و این فقط به خا طره جمله شما بود

:هاله، اگه می خوای که دیگران ببیننت، تاییدت کنند و برای هنری که داری به به و چه چه کنند ،هیچ وقت هیچی یاد نمی گیری!!!