یعنی تمام شد!؟

وقتی در ماشین را باز کردم حرارت بیرون هولم داد تو ماشین . دم در خیلی خلوت بود . تنها صدایی که می اومد صدای جیرجیرکها بود ،بوی برنج شالیزارهای اطراف هم توی رطوبت گرم حل شده بود. افتاب از روی سرم سر می خرد و من تند تند میرفتم که به سایه برسم. طرف های الاچیق ها خیلی ساکت بود و اون قدر هوا گرم بود که نتونستم روزهای برفی که از سرما به اشتیاق چایی گرم به زیر الاچیق پناه می اوردیم را حتی برای یه لحطه تجسم کنم.

وارد راهرو ساختمان مرکزی که شدم خنکی هوا نشست روی تنم . مثل همیشه تاریک بود و کف راهرو از نورهای تیز درزهای پنجره راه راه بود. اول یه دوری زدم اما فقط پاره هایی از نمره ها پشت شیشه ها بود. از پله ها که رفتم بالا ،یکی از بچه ها را دیدم،گفت برو دفتر اقای.... این چهره اشنا با تمام خاله زنک بازی هاش و گاهآ زبون بازیش که به راحتی اشتباهاتشو توجیه می کنه از سال اول با ما بود و کمک بزرگی بود میون این همه مسؤل که اصلا نمی شه پیداشون کرد. همه نمره ها را که دیدم و خبر بچه هایی که ترم اخری افتادن وکارهای جدید جناب رییس را که شنیدم اومدم بیرون. یه دوری تو ساختمان زدم . در اتاق مدیر گروها مثل همیشه بسته بود و کسی به کاغذی که به در بود ،نوشته بود« مرده شور این خراب شده را ببرن که درش همیشه بستس» یاد خودم افتادم که منم برای مدیر گروه قبلی نوشتم: «در واحد دیدار شما مشروط شدم! »  اما این قایم موشک بازی همیشه ادامه داره.

وقتی از دانشگاه می امدم بیرون هیچ حسی نداشتم. نه خوشحال بودم و نه ناراحت و نه احساس رضایت بود ونه سر خوردگی. ایا دلم تنگ میشه؟ ایا حسرت روزهای ثبت نام را خواهم خورد. ایا اصلا این رشته ای بود که من می خواستم؟

خدایا من چهار سال اینجا چی کار می کردم؟؟؟؟؟؟