یه دنیا پر از توت فرنگی

دلش پر بود و خسته. انگار ذهنش دیگه کار نمی کرد برای فکر کردن به اینده. روی نیمکت پارک هم احساس ارامش نمی کرد . دنیاش پر شده بود از سر و صدا . جیغ و اه و فغان. وقتی از تو خیابون و اون همه هیاهو می پیچید توی پارک هم مطمئن نبود از دست مردم خلاص بشه. اخه تو جامعه ای که اون زندگی می کرد چیزی به نام «حقوق شهروندی» بی پایه و اساس بود. بدون اینکه خودت بدونی چرا هر کسی می تونست راحت مزاحمت بشه. یه کارگر سا ختمان می تونست روی سرت سنگ ریزه بریزه و بعدش بهت بخنده. یه موتوری می تونست از تو پیاده رو با سرعت رد بشه و تو بخوری زمین. چندتا پسر بچه دبیرستانی می تونند تمام طول مسیر پشت سرت راه بیان و حرفهای زشت بزنند ٬ و تو نتونی تو پیاده روی وطنت با ارامش راه بری! پلیس ها هم مشغول جمع کردن هم جنس های تو هستند که میزان جرمشون با متر تعیین می شه و هر سال این سانت کردن ها بالا و پایین میره و تو از کتابی خبر داری که اسمش قانون اساسیه و توش خیلی چیزا نوشته. مثلا اینکه کسی نمی تونه برای تو مزاحمت درست کنه. یا اون ماشینهای سبز رنگ حق ندارند ماشینتو به خاطر اینکه جوونی بگیرنن. می دونی اون تو نوشته که ...

توی پارک که می ری از دیدن خانوادها کمی دلت اروم می شه و می ری یه صندلی انتخاب می کنی و می شینی. همون طور که چشمت به کرم خاکیه هایه که روی اون خاک مرطوب وول می خورند کسی اروم کنارت می شینه و چیزی می گه٬ و برات جالبه که توی این شهر اگه تنها باشی مفهومش اینه که یا فراری هستی و یا معتاد! از این همه صراحت خودت شرمت می شه. می دونی تو این شهر اگه گرسنه باشی و بری تو رستوران که تنها غذا بخوری ادما اون قدر بیکارن که تفسیرت می کنند. اگه از جنس من باشی بهت چشم غره می رند و با چندتا اوه اوه در مورد روزگار که خراب شده حرف می زنند٫ و اگه جنس دیگری باشی با چشم ترهم نگات می کنند از جفای روزگار می گن و چندتا اه ضمیمش می کنند. اما گناه تو تنها گرسنگی بوده و بس. از اون پارک بلند می شی سعی می کنی به پسرهایی که دزدکی پاسور می فروشن و کپن خریدارند توجه نکی.

تصمیم می گیری با اتوبوس بری تا مردمت را بیشتر ببینی اما در اتوبوس که باز می شه یه میله سیاه می بینی که میون زنها و مردها کشیدنند و اصلا جا نیست که حتی تو پله ها بایستی!

همه ی این شهر را با دروغ ها و پلیدی هاش رد می کنی تا به خونه برسی. نسیم خنکی با بوی چمن های تازه بلند می شه و تو انگار همه را می بخشی . همه اون زشتی ها کمرنگ می شن. و تو تنها فکر می کنی از اینده چی می خوای.

دلت می خواد جایی زندگی کنی که همه فصلهاش توی میوه فروشی هاش توت فرنگی باشه. دلت می خواد عصرها که به خونت بر می گردی ذهنت سنگین نباشه٬ درست هم وزن بسه ی توت فرنگی ای با شه که تو دستت گرفتی!