مکان: پاتوق همیشگی!

دود سیگار که مثل مار دور اون دو نفر می پیچه. شاید منتظر سومی هم باشند٬ اما زیاد امیدی نیست. قهوه های نیمه خورده ای که دیگه انگار کسی حوصله ی تموم کردنش را نداره تا مثل قدیما فال رفیقشو بخونه. نور مثل همیشه تو این تریا زرد و کمرنگه و صورت اون دوتا زرد می زنه از سرمای بیرون که هنوز بعد از نشستن و نوشیدن یه فنجون قهو ی داغ رو چهرهاشونه!

اگه دوست دارین ٫ می تونید یاد فیلم های کیمیایی بیفتید که همیشه توی فیلمنامه هاش پره از رفق و رفقا. کس و نا کس. دوری و هجرت و.... و هر چیز دیگه که این صحنه را می سازه.

اگه دوست دارین اون دوتا را یکیشون را من حساب کنید و اون یکی را یکی دیگه از اون رفقا که نمی دونم کدوم اند. شاید هم اون یکی من نباشم و دوتای دیگه باشند از اون گروه شلوغ و شاد که پراند از ارزو های بزرگ و کوچیک.

یکی رفت که به وصال برسه و منتظر یه ویزا٫ زورکی زبان می خونه و یکی مجبور شد بره و دیگری  میره که اینجا نباشه و دیگری می ره یه گوشه ی دیگه ی این دنیا درس بخونه و دیگری و دیگری و دیگری.... که حالا دیگه کسی حالشو نداره بخنده و تو خیابونا ویراژ بده و بستنی را با چایی و الو بخوره!  همه به فکر اینده ٫ این بهترین حال را دارن سرد و کرخ و کبود می کنند از گرمای نبودن.

پی نوشت: چقدر زوده برای درست شدن این فضای فیلم های کیمیایی! اما خوب شد دیگه...!!!